A busca dun sentido para a súa vida empurra a Pi de relixión en relixión. Do hinduísmo materno ao cristianismo final, pasando polo islam e o xudaísmo. Pero o verdadeiramente importante é segundo Pi é Deus, non tal ou cal relixión. De cada unha delas toma aquilo que se serve para entender a vida. Deus é a experiencia mística que Pi anda a buscar durante toda a película. En moitas esceas podemos ver o seu carácter relixioso e místico:
Pi enfrontándose á tormenta e descubrindo a súa beleza,
Pi ao borde da morte resignándose ante Deus
Pi elixindo unha historia….
Ata cando Pi escolle unha explicación matemática para o seu nome, escolle un número irracional, un dos números máxicos por antonomasia.
A necesidade de entender a natureza foi unha das primeiras motivacións relixiosas da humanidade. Moitos séculos despois a arte romántica seguirá tentando amosarnos o sublime como unha manifestación da impotencia do ser humano e a necesidade de comprender que este ten.
Pero a beleza e a súa expresión máis dramática, o sublime, está na propia natureza o mais ben na nosa percepción dela? Esta é unha cuestión relevante, pois se é o propio ser humano o que da "sentido" á natureza, quizáis a fe da que fala Pi, no é verdadeiramente máis ca froito dunha elección individual.
Kant expresa o sentimento do ser humano diante da natureza da seguinte maneira:
Kant expresa o sentimento do ser humano diante da natureza da seguinte maneira:
As rochas que avanzan atrevidamente semellando ameazarnos, as nubes de tormenta amontoadas no ceo e avanzando entre relámpagos e tronos. Os volcans, con todo o eu poder destrutivo, os furacáns que deixan unha estela de devastación, o ilimitado mar na súa cólera, unha alta catarata, nun poderoso río, cousas así reducen á impotencia a nosa capacidade de resistencia, ao comparala co seu poder. Imanuel kant. De lo bello y lo sublime.
E os pintores románticos souberon coma ningúen expresar isto:
Pero esta sensación do "sublime" que provoca en nós a natureza e nos fai pensar nun Deus omnipotente, unha sensación que xurde por unha cualidade da propia natureza ou, mais ben, por a nosa mirada sobre ela? A natureza é sublime ou somos nós que a vemos así? A Vida de Pi fainos refelxionar sobre isto.
Se nos decantamos pola segunda parte da nosa dúbida, quizais deberamos mirar dúas veces a escenografía da película. Os escenarios que nos propón están pensados para suscitar en nós esas sensacións, como xa o fixeran os románticos no século XIX. Escoita o fragmento da conferencia de Pilar Tobar para o ciclo de conferencias A Voltas co cine e, despois dá a túa opinión sobre a escenografía da película e á relación que garda cos paisaxes románticos, co concepto de "sublime" e coa experiencia relixiosa.
